همیشه فکر می کردم مردن و از دست دادن یک عزیز  برای دیگرانه. برای من نیست. تا پریروز صبح که ناگهان خبر فوت مادربزرگ عزیزم رو بهم دادن. امیدوارم هر جا که الان هست روحش شاد و روانش آرام باشه. هنوز خیلی از ساعات فوتش نمیگذره که دلم خیلی براش تنگ شده. دیروز تو مراسم ختمش بودم وقتی سر خاکش رفتم و هنوز سنگ قبرشو نذاشتن و گلی که روی مزارش بود وای خدایا آه خدایا. زمانی که من دوستی را از دست دادم عزیزی را از دست دادم تو می باید این عزیز را نیز از ما می گرفتی؟ چرا؟ خیلی سخته در یک برهه از زمان هم عزیزی رو از دست بدی هم کسی که همه چیزت بوده. تو دنیای عجیب و وانفسایی زندگی می کنم. حس خاص و غیر قابل توصیفی دارم. واقعا دنیا جای پستی است. درسته که عزیزم رها شد. درسته که من عاشق تو هستم. درسته ولی تاب و تحملم خیلی کم شده. خیلی سخت. تنها کاری که ازم بر میاد صبره. بغضی که همش تو سینمه قابل تخلیه نیست. همه درونم پر شده از آتشی ویرانگر که میدانم هرچه به زمان اجازه دهم به خاکستری سرد و سردتر تبدیل میشه که روحمو سرد و نابود می کنه. به هر حال من گریزی جز گذر زمان ندارم.

 فردا و فرداها که دیگر یادی از من نیست و من همچنان در سگال یاد تو مثل همیشه و فقط در حال مردنم. اما عزیزم تو این حرفا رو خیلی جدی نگیر

 YOU...

بعد از ظهر سه شنبه تنها در خانه هجدهم بهمن نود